Εγώ, ο εαυτός μου και οι διατροφικές μου διαταραχές.

Δεν ξέρω για σας, πάντως για μένα το χειρότερο θέμα συζήτησης είμαι εγώ.

Ένας από τους λόγους που διστάζω να παραδεχτώ δημόσια την αρνητική σχέση που έχω με το φαγητό είναι η ιδιότητά μου. Μα είναι αστείο. Οι διατροφικές διαταραχές είναι νοσήματα ψυχοσωματικά και δεν με καθιστά λιγότερο ικανή ή ακέραια στο επάγγελμά μου η ύπαρξή τους. Αν εγώ έχω εσωτερικούς δαίμονες, αυτό επηρεάζει τον προσωπικό μου χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση την ιατρική μου ταυτότητα. Γιαυτό θα σας τα πω όλα! Μπορεί κάποιοι να ενοχληθούν από την ειλικρίνεια, ίσως χαρακτηριστώ μελόδραμα, ίσως όντως χάσω την εικόνα που είχε κάποιος σχηματίσει σε μένα. Όμως, ας μην δίνουμε πια τόση σημασία στον εαυτό μας! Σιγά! Αν αυτά που γράφω εδώ βοηθήσουν έστω και έναν που παλεύει με διατροφικές διαταραχές να πάψει να νοιώθει μόνος, θα έχω επιτύχει. Θεωρώ ότι τα βιώματά μου δεν είναι ξεχωριστά, μεγάλωσα σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, με αγάπη, αλλά ίσως αυτό υποδεικνύει ακριβώς πως προβλήματα αναπτύσσονται παντού.

Παχυσαρκία

Ήμουν παχύσαρκη όλο το δημοτικό μέχρι την έκτη τάξη. Δεν φταίω εγώ βέβαια, φταίνε τα σάντουιτς που μόλις τα ανακάλυψα έλαμψε ο κόσμος μου. Από μικρή είχα εξαρτημένη σχέση με το φαγητό…ότι μνήμες έχω αφορούν το αίσθημα ντροπής που βίωνα όταν έτρωγα ή αρνητικά σχόλια σχετικά. Θυμάμαι που ήμουν ακόμη παιδάκι, έπαιρνα φαγητό απο την κουζίνα και πηγαινα κάπου να κρυφτώ να το φάω! Οι αδελφές μου πάλι ήταν κουκλάκια! Η διασκέδαση της οικογένειας κυμαινόταν γύρω από το φαγητό, οι γονείς μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση αθλητικοί τύποι, αν και η μητέρα μου ήταν πάντα αδύνατη ακόμη και μετά από 4 παιδιά! Ο πατέρας μου, μέγας λάτρης της ελληνικής κουζίνας, κατάλαβα αργότερα ότι έχει την ίδια παθολογική σχέση με το φαγητό όπως και εγώ, γιαυτό και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του είναι παχύσαρκος. Είναι όμως συνειδητοποιημένος, χαρούμενος, και σε καμία περίπτωση δεν νοιώθει ενοχές, ίσα ίσα! Αντιθέτως, το βάρος μου με στιγμάτισε εκεινα τα χρόνια, όμως αυτό δεν με εμπόδισε από το να περάσω χαρούμενα παιδικά χρόνια με φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα.

Φυσιολογικό βάρος

Στο γυμνάσιο ξαφνικά ανακάλυψα τα αγοράκια και σταμάτησα να τρώω, ή απλά μου κόπηκε η όρεξη γιατί δεν θυμάμαι να δυσκολεύτηκα καθόλου να χάσω βάρος. Σε όλο το Γυμνάσιο ήμουν αδύνατη και τρισευτυχισμένη, ήταν ανέμελα χρόνια, χωρίς πίεση εξετάσεων, χωρίς 852 φροντιστήρια, απλά άραγμα με φίλους και βόλτες. Βέβαια βράδυ δεν μας επέτρεπαν να βγούμε έξω οι γονείς μου και μου στοίχισε αρκετά. Επίσης από εδώ ξεκίνησε σιγά σιγά να αναπτύσσεται η αντιπαράθεση με την μητέρα μου η οποία δεν μας επέτρεπε να έχουμε αγόρι, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα ακυρωτικά, και λίγο παράλογα, αφού είναι μόνο φυσικό να αναπτύσσονται συναισθηματικές σχέσεις σε αυτήν την ηλικία. Στο Λύκειο όμως, είναι που άρχισαν τα δράματα.

Ανορεξία

Εφηβεία

Την πέρασα βαριά την εφηβεία, ήμουν παιδί επαναστατικό, δεν δεχόμουν τα καθιερωμένα και αντιδρούσα. Ήμουν σε συνεχή αντιπαράθεση με την μητέρα μου, την οποία μισούσα γιατί δεν με άφηνε να βγω έξω, να έχω ερωτικές σχέσεις, εννοώ πλατωνικές! Τίποτα, καλέ. Δράμα, αρχαίο δράμα. Τίποτα πρωτότυπο. Ένοιωθα και εγώ όπως όλοι οι έφηβοι ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς. Όμως ίσως εγώ να το είχα ανάγκη απλά λίγο παραπάνω. Έκρυβα τις σχέσεις μου, ασθανόμουν ντροπή, πιεζόμουν, οι φυσικές ανάγκες μου, ενοχοποιήθηκαν και κατέρρευσα. Στα 16, ήμουν 45 κιλά.(Είμαι 1.65 ύψος). Επέτρεπα στον εαυτό μου να τρωει μία σοκολάτα το μεσημέρι για να βγουν τα τόσα φροντιστήρια για την Ιατρική ενώ το μεσημεριανό  και το βραδυνό αμέσως μόλις το έτρωγα, το έκανα εμετό. Πέρασαν μήνες μέχρι να το πάρουν χαμπάρι, ο πατέρας μου δουλευε πολλές ώρες ως χειρουργός και η μητέρα μου μεγάλωνε τέσσερα παιδιά, μόνη της. Όταν δε, το πήραν χαμπάρι, το κακό είχε γίνει. Η εικόνα για το σώμα μου και τον εαυτό μου ηταν διαστρεβλωμένη, δεν επέτρεπα τίποτα να μείνει στο στομάχι μου, για κανέναν λόγο! Πέταγα το φαγητό από το παράθυρο, έλεγα ψέματα ότι έφαγα, και γενικά σκατά. Ο πατέρας μου, ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος αλλά συνάμα αυστηρός, όταν το κατάλαβε, αντέδρασε με θυμό. Δεν ήταν καθόλου συγκαταβατικός, δεν προσπάθησε να με καταλάβει, απλά φώναζε και φώναζε και φώναζε, λες, και έφταιγα εγώ! Μου απαγόρευσε να έχω ανορεξία! Χαχαχά. Είναι αστείο τώρα που το σκέφτομαι, όμως δεν κρίνω τον πατέρα μου ο οποίος δεν μπορούσε να ξέρει τι σημαίνει αυτό, τι είναι, και σε τι οφείλεται, αν και γιατρός βέβαια, πιστεύω ότι λειτούργησε εντελώς συναισθηματικά, από το άγχος του για εμένα και δεν κατάφερε να κοιτάξει λίγο παραπέρα. Δεν ρωτήθηκα τι έχω, γιατί το κανω αυτό, δεν πήγα σε ψυχολόγο και φυσικά δεν άλλαξε τίποτα.

Η απόφαση του να πάω Ιατρική ήταν λίγο παθητική εκ μέρους μου, ουσιαστικά ένοιωθα ότι δεν ξέρω τι θέλω να κάνω, ήμουν ελέυθερο πνεύμα, και δεν ήμουν έτοιμη να αποφασίσω. Η γραμμή από τους γονείς ήταν σαφής. Μπορούμε να διαλέξουμε όποια ειδικότητα θέλαμε! Είναι αστείο, κι όμως, εφόσον η δίδυμη αδελφή μου ήθελε να γίνει ιατρός, ένοιωσα ότι έπρεπε να θέλω και γω! Ήμουν πολύ άβουλη ταυτόχρονα μέσα στην επαναστατικότητά μου τελικά! Επειδή δεν ήξερα τι διάολο ήθελα να γίνω, αποφάσισα ότι θα γίνω γιατρός χωρίς σύνορα και πήγα και γω παρέα…

Πανεπιστήμιο

Perugia

Πήγα λοιπόν να σπουδάσω Ιταλία, απόφαση τότε της μαμάς που είχε back up plan για την αποτυχία. Δεν είχα μυαλό για διάβασμα και ενώ τα πήγαινα κάλα στο σχολείο, στις Πανελλήνιες δεν τα κατάφερα. Φυσικά είχα αφήσει στην Ελλάδα το αγόρι μου και ένοιωθα σαν να είχε έρθει η συντέλεια. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θέλω τελικά Ιατρική, πίστευα ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω και το είπα, χωρίς ανταπόκριση. Έπρεπε να κάνουμε ‘stick to the plan’ που λένε. Μου άρεσει ο ιατρικός κόσμος όμως δεν ήθελα απαραίτητα να γίνω γιατρός. Σκέφτηκα την Βιολογία. Αλλά δεν είχανε παιδιά για χάσιμο είπανε…Ναι, καταπίεση, αλλά φταίω και γω που δεν επέμεινα! Ας μην τα ρίχνουμε όλα στους δύσμοιρους γονείς!

Στην πανέμορφη Perugia, ανοίχτηκε ένας καινούριος, υπέροχος κόσμος! Ξαφνικά ήμουν μόνη μου, έφυγαν οι απαγορεύσεις και τα μη, και μπορούσα να εκφραστώ, να εκδηλωθώ και να κάνω ότι θέλω! Πέρασα 3 χρόνια, γεμάτα, εμπειρίες, ταξίδια, κι όμως. Δεν ξεπέρασα ακόμη την κακή σχέση μου με το φαγητό. Θυμάμαι είχα παχύνει στα 52 κιλά και ξεκίνησα δίαιτα για να φτάσω 46! Φυσικά και τα κατάφερα. Έπινα έναν ελληνικό καφέ το πρωί και λίγα κουλουράκια. και ξαναέτρωγα την επόμενη μέρα. Άλλες περιόδους, επέλεγα ένα tramezzino δηλ τόστ με μανιτάρια και μαγιονέζα, και ξαναέτρωγα πάλι το ίδιο την επόμενη μέρα. Μετά ήταν ένα boboloni δηλ ντόνατς, μόνο το μεσημέρι. Υπήρχαν φάσεις, που έτρωγα ένα ψωμάκι και ένοιωθα σαν να είχα κάνει την μεγαλύτερη αμαρτία του κόσμου. Οι εμετοί συνεχίστηκαν βέβαια. Αυτος ο αυτοραπισμός, με εξουθένωνε, όμως συνέχιζα γιατί προφανώς και κάτι μου έφταιγε. Το κατάλαβα μετά. Πότε δεν πήγα σε ψυχολόγο, ποτέ δεν μου είπε κανείς ότι το πρόβλημά μου είναι ψυχολογικό, και έμεινα μόνη μου, να μαντεύω τι μου συμβαίνει. Όταν γυρνούσα σπίτι στις διακοπές θυμάμαι να μου λένε συνέχεια πόσο αδύνατη ήμουν, και ότι πρέπει να πάρω βάρος, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση! Ακόμη, αναρωτιέμαι πώς, δεν κατάλαβε κάνείς το βάθος της διαταραχής μου αρκετά ώστε να τρομάξει…

Αθήνα

Μετά έδωσα εξετάσεις για μεταγραφή στην Αθήνα όπου σπούδαζε η δίδυμη αδελφή μου. Τώρα είναι η δεύτερη φορά στην ζωή μου που είχα φυσιολογικό βάρος! Ξεκίνησα και κάπνισμα εννοείται, γιατί όλοι κάπνιζαν, δούλευα ως σερβιτόρα σε καφετέρια έξω απτην σχολή και ήταν όλα μια χαρά!…ήταν;

Η Ιατρική ίσως τελικά να με βοήθησε να ξεπεράσω την ανορεξία. Χωρίς πλάκα. Αυτή η επιστήμη που αγαπώ, αλλά με παίδεψε πολύ για να την κατακτήσω και ακόμη και σήμερα δεν αισθάνομαι ότι την κατέχω. Ένας φοιτητής Ιατρικής έχει διάβασμα. Και ένας απόφοιτος Ιατρικής έχει διάβασμα. Δεν γίνεται να διαβάσεις αν δεν τρως. Θυμάμαι το διάβασμα βδομάδων κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, ΟΛΗ ΜΕΡΑ, για να βγεί η god damn ύλη, και φρίττω. Λες και δεν τα έζησα και πριν μόλις 4 μήνες που έδωσα εξετάσεις για ειδικότητα… Δεν τελειώνει το διάβασμα στην Ιατρική, και όσο δεν τελειώνει, θα με προστατεύει από την ανορεξία!

Ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση -Binge Eating Disorder(BED)

&

Καταθλιπτική συνδρομή

Μισό λεπτό! Δεν έχω περάσει κατάθλιψη! Τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Σίγουρα έχω θέματα ανασφάλειας και αυτοπεποίθησης, όμως δεν έχω φτάσει στον ιατρικό ορισμό της κατάθλιψης. Βέβαια τα νερά τα έχω κολυμπήσει, όμως εχω τόσα πράγματα στην ζωή μου θετικά που με τραβάνε πίσω στην ακτή… Με τον παραπάνω τίτλο όμως θέλω να τονίσω το πόσο αλληλένδετες είναι αυτές οι δύο καταστάσεις.

Η Ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση είναι μια πάθηση για τη οποία δεν ακούμε καθόλου στην Ελλάδα, κι όμως αφορά ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό. Είναι η κατανάλωση υπέρμετρης ποσότητας φαγητού- υπερφαγία,  χωρίς έλεγχο, σε σημείο να νοιώθεις σκασμένος, για να το πω επιστημονικά, με επακόλουθο τεράστιο αίσθημα ενοχών, θλίψης και τύψεων. Πολλές ενοχές. Και τύψεις. Και θλίψη. Κι όμως δεν σου φταίει το φαγητό. Η διαφορά με την ανορεξία και την βουλιμία είναι ότι δεν έχεις μηχανισμό εξουδετέρωσης του φαγητού. Γιατί απλά δεν κάνεις εμετό. Αυτός είναι και ο λόγος που η πλειοψηφία είναι παχύσαρκοι.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όποιος κάτσει μια φορά στο τόσο και φάει του σκασμού σε ένα τραπέζωμα, έχει ΒΕD. Είναι πολύ πιο σοβαρό από αυτό. Κυμαίνεται από 3 φορές την εβδομάδα ή τον μήνα, σε 2 φορές την ημέρα στις πιο βαριές περιπτώσεις.

Μιλάμε για μια πλήρως ανεπτυγμένη διατροφική διαταραχή που όμως δεν οφείλεται στην σχέση σου με το φαγητό. Είναι ψυχική ασθένεια. Σε πετυχαίνει σε μια κακή, μα πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση και σε ξετινάζει. Τα σαφή αίτια που οδηγούν σε αυτήν είναι άγνωστα ακόμη στον επιστημονικό κόσμο. Συνήθη αίτια είναι

μετά από ένα έντονο σοκ, μια απώλεια στενού προσώπου, ένα μέγάλο στρες

γενετικά

παχυσαρκία με αρνητική εικόνα για το σώμα,

το 80 % έχει ήδη μια χρόνια ψυχική διαταραχή όπως μετατραυματικό στρες, κατάθλιψη, κτλ

Τι παθαίνεις.

Τρως κρυφά. Μόνος σου. Γιατι έτσι μειώνονται οι τύψεις. Δεν σε βλέπει κανείς. Εισαι μόνο εσύ και η αμαρτία σου σε έναν χορό πάθους και μίσους. Λίγο αυτοτιμωρείσαι κάθε φορά. Λες και θέλεις να σου αποδείξεις ποσο αδύναμος είσαι. ΘΕΛΕΙΣ να ενδίδεις στους πειρασμούς. Όχι επειδή πεινάς. Αυτό το συναίσθημα πια το αγνοείς, και έχεις στη θέση του μια διαρκή αγωνία αυτοικανοποίησης που ταυτόχρονα είναι αυτόμαστιγωμα. Πως να το εξηγήσω πιο απλα… Δεν σε αντέχεις βρε παιδί μου, έχεις παραδοθεί περίτρανα και δεν σε νοιαζει τίποτα. Τρως σακούλες πατατάκια στον καναπέ σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατι το αύριο δεν σε αφορά…

Τρώς συνεχώς! Καλέ δεν μπορείς να δεις φαγητό και να μην το γραπώσεις. Χειρότερο από κατοχικό. Μιλάμε για ψύχωση. Τρως το υπόλοιπο από το φαγητό των παιδιών, τρως και το πιάτο σου εννοείται. Μετα έτσι όπως πας να το βάλεις σε τάπερ, θα φάς και άλλο λίγο. Μετά θες γλυκό. Αν μείνεις σπίτι μόνη σου με μια τούρτα γίνεται πάρτυ. Home alone φάση. Μεγάλες στιγμές…

Δεν καταλαβαίνεις πόσο τρως. Αμέ. Νομίζεις ότι δεν έφαγες και τίποτα σήμερα, (μόνο το ψωμί που αφησαν τα παιδιά στο πρωινό, και μετα μια ομελέτα που έφτιαξες, υγιεινή όμως, για πρωτείνη! Άρα για κάτσε να βάλω κάτω την υπόλοιπη πίτσα από χτες, μην πάει και χαμένη, αυτό που το πας? Έλεγχος μηδέν. Ανύπαρκτος.

Οι ρίζες του δικού μου Binge Eating Disorder.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, σε ένα ταξίδι για συνέδριο με το μεταπτυχιακό τμήμα μου τότε στην Τανζανία, ( ο τίτλος είναι Διεθνής Ιατρική-Διαχείριση Κρίσεων Υγείας), σκοτώθηκε μία συνάδελφος κατόπιν επίθεσης εναντίον μας στο Dar el Salaam, λίγο πριν πάρουμε την πτήση της επιστροφής. Ο ένοχος βέβαια δεν πιάστηκε ποτέ, ήταν μια ληστεία που είχε τραγική κατάληξη μπροστά στα μάτια όλων μας και αν και έμεινε ζωντανή, δεν καταφέραμε να την σώσουμε στο τοπικό νοσοκομείο… Το μόνο που απέμεινε από την μνήμη της είναι μια υποτροφία στο όνομά της… Κανείς άλλος δεν τραυματίστηκε. Το σοκ της επίγνωσης ότι θα μπορούσε να ήσουν εσύ αυτή που δεν γύρισε, δεν μας άφησε ποτέ. Κι όμως, δεν πήγα σε ψυχολόγο. Δεν έχω πάει ποτέ. Σαν να πιστεύω ότι δεν το χρειάζομαι, είμαι δυνατή εγώ. Και ήμουν. Είχα το μωρό μου πίσω που με περίμενε, την Σελένα τότε 9 μηνών και δεν είχα χρόνο για PTSD (post traumatic shock disorder) και αηδίες. Ήμουν μουδιασμένη για έναν ολόκληρο μήνα όταν γύρισα, και αισθανόμουν ενοχές κάθε φορά που γέλασα. Όπου πήγαινα νόμιζα ότι την έβλεπα μέσα στο πλήθος. Πέρασε όμως.  Γέννησα και την Άρια, τελείωσα την ειδικότητα και έφτασα να διαβάζω για τις εξετάσεις.

Ο Λεωνίδας, ο καλός μου φίλος και συνάδελφος από την αρχή στο Αττικό Νοσοκομείο, πέθανε ένα πρωί,  9 Ιανουαρίου του 2017. Με πήρε ο πατέρας του να μου το πεί, όταν εγώ εφημέρευα στα επείγοντα. Δεν πρόλαβα να συλλυπηθώ, να καταλάβω τι και γιατί, γιατι την ίδια στιγμή, δεκάδες άνθρωποι περίμεναν να τους δώ, να τους εξετάσω, να τους δώσω φάρμακα και να τους κάνω εισαγωγή. Έπρεπε να γράψω χαρτιά και το χαρτί μου γεμιζε δάκρυα. Μετά, έπρεπε να πάω σπίτι και να δω τα ζουζούνια μου που με περίμεναν, αφού έλειπα μιάμιση μέρα στην εφημερία. Δεν υπήρχε μέρος να κλάψω. Καθόμουν στο αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι μου και έκλαιγα αθροιστικά για όλες τις στιγμές που ήθελα να το κάνω και δεν μπορούσα.

Ο αιφνίδιος θάνατος του Λεωνίδα ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί. Ήταν εθισμένος, ναι, αλλά νομίζαμε ότι το ξεπέρασε. Ήταν αυτοκτονία; Υπερβολική δόση; Ήταν κάτι που μας ξέφυγε; Δεν θα μάθω ποτέ, και μέχρι τότε, θα φταίω και γω μαζί με όλους όσους είμασταν κοντά του.

Έχει περάσει ένας χρόνος κι όμως δεν αισθάνομαι ότι το έχω αντιμετωπίσει ακόμη. Μετά την κηδεία, έπρεπε να πάω σπίτι να διαβάσω για τις εξετάσεις μου που ήταν σε ένα μήνα. Τις πέρασα. Και μετά ξαφνικά είδα τι μου είχα κάνει. Είχα πάρει 7 κιλά. Φυσικά και ήμουν ήδη πάνω από το φυσιολογικό μου βάρος, όμως με αυτά τα 7 κιλά είχα ξεφύγει. Το σώμα μου άλλαξε. Έβλεπα τα χέρια μου και δεν αναγνώριζα την διάμετρο!

Θα είναι από την χορτοφαγία, λέει ο Σωτήρης…

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν ποτέ το πρόβλημα. Πάντα το μικραίνουν. Είναι ένας αμυντικός τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων που δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς.

Και φτάσαμε εδώ… Αυτό το εξομολογητικό πόστ, περιέχει πράγματα που δεν έχω παραδεχτεί καν στον εαυτό μου μέχρι σήμερα. Πόσο μάλλον στους άλλους. Ο άντρας, μου, οι αδελφές μου, οι γονείς μου, κανείς δεν ξέρει πόσο παλεύω με τις σκέψεις μου, με την καθημερινή ανάμνηση του Λεωνίδα, που αυτή δεν έχει πεθάνει, ζει μαζί μου. Μαζί μου ζει και η πεποίθηση ότι θα μπορούσα να τον βοηθήσω. Ότι φταίω και εγώ μαζί με όλους τους παρατρεχάμενους, που χάθηκε τόσο άδικα και μάταια.

(Και τελοσπάντων κοπελιά (την σιχαίνομαι αυτή τη λέξη), ξεκόλλα και κούνα το κεφάλι σου που λένε. Δικαιολογίες!)

Η ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση φαγητού δεν είναι απλά μια διαταραχή,  είναι μια ψυχική ασθένεια και αν γνωρίζετε κάποιον με αυτά τα χαρακτηριστικά και ενδιαφέρεστε για αυτόν, συμβουλέψτε τον να δει έναν ειδικό ψυχολόγο σε αυτά τα θέματα.

Τελικά, το βάρος μας, μας καθορίζει; Δεν είμαστε κάτι ανώτερο, κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι πιο ελέυθερο;

Ακόμη λοιπόν και σήμερα, που με νοιάζει το βάρος μου, αναρωτιέμαι, εμένα με νοιάζει, ή τους άλλους; Kαι τελικά αν όντως εμένα είναι που με νοιάζει, μήπως είμαι πολύ επιφανειακή; Δυό θεωρίες που αντικρούονται και την μία αισθάνομαι θυματοποιημένη από τα στάνταρ του κόσμου, αισθάνομαι ανεπαρκής, ανίκανη, αδύναμη να επιτύχω, ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι αχάριστη που σκέφτομαι τόσο επιφανειακά και αφήνω να με ορίζει κάτι τόσο ρηχό.

Συναισθήματα που έχουν όλοι όσοι έχουν ‘πρόβλημα’ βάρους.

Το puremomentum είναι κατι που ξεκίνησε αβίαστα, αυθόρμητα και τόσο απλά. Αποφάσισα να αλλάξω την διατροφή μου, κυρίως υποκινούμενη από ηθικά διλήμματα, ιατρικές αφορμές, όμως η ουσία είναι ότι ψάχνω να βρω τον εαυτό μου.

Αυτό θέλω να μείνει από αυτό το ποστ, όπως επίσης και το προσωπικό μου βίωμα, με το οποίο παλεύω ακόμη, έχοντας βρει διέξοδο εδώ, στο puremomentum, όπου το φαγητό είναι όμορφο, απενοχοποιημένο και δεν επιδέχεται ευγενή πάθη.

Όσοι το διαβάσατε, σας ευχαριστώ.